متن نامرئی

با صبر و سکوت و سازشم می‌آیم
از نسلِ مثلثاتِ غم می‌آیم
در جمعِ عزیز و غیر، یک نامرئی
صفرم! چه کنم؟! همیشه کم می‌آیم...

به او گفته بودم
تا می تواند
تاریکی ها را پاک کند
از درونِ جیب های خالی ام
شروع به گشتن کرد
و گشت
و گشت
و گشت
تا جایی که دیدم
ماشین لباسشویی
ناپدید شد
«آرمان پرناک»

انسان در بیست سالگی در مرکز جهان می‌رقصد ،
در سی سالگی میان دایره پرسه می‌زند ، در پنجاه سالگی روی حاشیه راه می‌رود و از نگریستن به درون و بیرون پرهیز می‌کند ...
پس از آن دیگر اهمیتی ندارد
امتیاز کودکان و سالمندان ،
نامرئی بودنِ آن‌هاست !