متن احساسات تلخ

▪️درد

شب را به شب می‌رسانم وُ
زنده‌بودنم را به دوش می‌کشم
از هرطرف نگاهم کنی
شبیهِ «درد» شده‌ام،
که از معنایش فرار می‌کند!
فرار می‌کند
فرار می‌کند
و همچنان «درد» است...

روزگارم سخت تر از سخت شد.
خاطراتت وقتی از خاطر گذشت.

خسته ام،
مثل همان لحظه که از آغوش خود راندی مرا...

هزار سال گویی در زندان زیسته ایم
در دنیایی ک یک بار زندگی می کنیم

من خط خطی می‌شوم هر روز؛
در خطوطِ درهمِ لایه‌های زخم؛
در خطوطِ پرخمِ جادّه‌های اخم؛
در خطوطِ مبهمِ خواب‌های چشم...

من،
خط خطی می‌شوم هر روز:
در سکوتِ نگاهم؛
در چروکِ چشم‌هایم...

مرگ من آن لحظه که ترکم تو کردی، سر رسید.

گاهی قلبم به اندازه ی نبودنت درد میکند.

ما زاده ی دردیم
ارامش سرابی بیش نیست

تو غزل های مرا خواندی و دل کندی و رفتی.
عجبت باد، چقدر سنگ دلی.

در موقع رفتنش باران به حال زارم شروع به بارش کرد
اشکم هایم را در قطره قطره وجودش پنهان کرد
اما چشمان سرخم درد قلبم را آشکار کرد

گذشت روز و شب اما، چه جانکاه و کبود
نمی‌گذاشت که از زخم دل شوم آسود
نگفت روز و شب آسان عبور خواهد کرد
ز روی روح من اما گذشت با رود
چه بی‌صدا گذر ایام، سرد و بی‌رحم است
ولی به جان من آورد شعله‌ای از دود
شکسته شوق...

دارد به درختمان خزان می آید
دردی که به مغز استخوان می آید
گفتی که مرا دوست نداری دیگر
از حرف تو بوی این و آن می آید

در انتظارت چشم هایم خیس و بارانی ست
آنقدر بارانی که ترس سیل و ویرانی ست
سقف امید و آرزوهامان ترک خورده
آری ببین بی تو چقدر اوضاع بحرانی ست

مهربان وساده بودم ساختم با هر کسی
حیف دنیا با تمام خوبی ام با من نساخت

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

فکر میکنم چینهای پیشانی ، بغضهای گره شده در گلو هستند که اندک اندک به سوی پیشانی هجرت و خانه جدید میسازند

تو
از عواطفِ جنگ چه می‌دانی؟
از بروزِ احساساتِ یک تفنگ
از ادای هجای «آه» از دهانِ پیراهن
از باز شدنِ پای تنهایی به تن
از زنی که از
قلبِ یک مرد بیرون ریخته
چه می‌دانی؟

چه کسی ساز نبودنت را کوک کرده،
که نبودنت را در گوشم زمزمه میکند.

من خواستم، تو نزاشتی.
تو فاصله گرفتی، دور شدی، نموندی. میدونی بهش فکر کردم، آره خواستم بشناسمت، درکت کنم، کشفت کنم برام جالب بودی.
چون برام ارزشمند بودی، می‌خواستم باشی، نمی‌خواستم بخاطر اینکه تلاشی برات نکردم خودمو سرزنش کنم. نمی‌خواستم با رفتارام آزارت بدم

دوباره خاطراتت تکرار میشود در من،
من از تکرار پر تکرار این تکرار بیزارم.

از تو فقط یه خاطره مونده به جا.
چشم تو و چشم تو و چشم تو.

مگر دلتنگی چند کلمه است؟
که آسمان را برهنه می کند
و روی کاغذ می بارد
باور کن که پشت پای تو این باغ
سیب خُشکید...

خانه ام ویرانه شد،
وقتی نگاهت به نگاه دگری دوخته شد.