همرهی نازم به غمزه ایکه تو سرو سهی کنی دل را ز هر چه رنج و مرارت تهی کنی چندی خبر نمی دهی از فصل نوبهار تا در میان بوته ی گل چهچهی کنی پیداترین حکایت ما غفلت از تو بود شاید که با محبت خود آگهی کنی بی نام...
مرا همرهی کن به گوشم شب بیقراری سخن های مستانه گفتی و رفتی در آلونک سوت و کورم دمی قصه ام را شنفتی و رفتی چه می دانی از روزگاری که باخود دمادم به جنگ و ستیزم و دستان خود را به دستم ندادی که از جای خود برنخیزم همان...
