متن گلدسته

دل شوق وصال کوی دلبر میزد
بر قامت خود عطر معطر میزد

تا گنبد و گلدسته و تا صحن رضا
پیوسته کبوترانه پرپر می زد

سپیده اسدی

☆رباعی☆
دلبسته چنان کبوتران پر میزد
بر قامتِ خود عطرِ معطر میزد

تا گنبد و گلدسته،رضا بود رضا
با شوق وصال حلقه بر در میزد

سپیده اسدی باتخلص مهربان

ضامن آهوترین غم های عالم

میلاد امام رضا ع

طاق ایوانی طلانی می کند خورشید را

صحن زیبایی هوائی می کند امید را

 

نوری از گلدسته می پاشد بسمت آسمان

می دراند رشته رشته پرده تردید را

 

رقص بال هر کبوتر پیش چشم زائران

مُهر الطاف و اجابت می زند...