به رنگ شعر

زمان گذشته ولی من هنوز بیدارم
شبیه ساعت شماطه دار بر دارم
شبیه ابر کبودی که هق هق اش را خورد
پر از گلایه و بغضم سکوت می بارم
برای اینکه بگویم تمام حرفم را
من از نگاه تو یک زل زدن طلبکارم
و باز صبر همان اختیار اجباری
بریده...

من شبیه خاطرات یک اسیر جنگی ام
واقعیت داشتم اما کسی باور نکرد

شعر من را پیش او میخوانی و حظ میکنی
شعر را میفهمی اما عشق من را...آه نه

سینه ام دفتر شعری است که پاشیده ز هم
بند هایش شده ابیات نبودن هایت ...

من از چراغ قرمز لبت عبور می کنم
که بارها به بوسه ای مرا جریمه ام کنی

یک نفر نیست بگوید تو کجا عشق کجا
تو که در پیچ وخم عین شروعش ماندی