بر دست باد

جای پایش بر دلم رنگی دگر تا بگذرد
میروم تا بعد از آن شوره سفرها بگذرد
شله یی رقصان غباری بی پناه
می نشینم تا ظلمت شب ها ی دنیا بگذرد
سایه یی بودم در اندیشه ی نور
سایه میباید ک کامه سرده دنیا بگذرد
باخودم دارم سخن تا مهلت...

ما ز خوبانِ زمانه این چنین انگاشتیم
هرچ باید ک در این دایره باشد داشتی
محنت از رنگِ فراغ و یادکاری از فلک
تکه یی نان جرعه یی شورو محبت داشتیم

باتو این ترانه را امشب به گور میبرم
از قصه ی زلالِ شب دیوانه دور میروم
آمد ک مرا جاکند در دل بی سامانش
من خود گرفتارش شدم زندانی دستانش
بی آن از سوزِ دلم یکبار گیرد خبریی
مرا بسوزاندو دگر از او نیامد خبری
شد مبتلا قلبم ب او...

میانِ رنج و اندوهم کسی نیست
برای قلبِ من دلواپسی نیست
چنان پیرم در ایامِ جوانی
برای زنده بودن نفسی نیست
بگویید پیرِ دانایی بیاید
گره از کارِ پیران بگشاید
بگویید از سزاوارانِ ایام
یکی چون سعدی و حافظ بیاید

ز تو از هرکسی پرسیدم جوابم کرد
من این بیگانگی را پاس میدارم