دلنوشته های ماریا

طو را جوری دوست دارم ک
اگر ی روز بخوام از آدما فاصله بگیرم یا ازشون دوری کنم با خودم میبرمت ۔
جوری دوستت دارم ک هیچ وقت از بقل کردنات ،نوازشات ،حرفات ،صدات ،فرم نفس هات ، هر چیزی ک مربوط ب طوئه،خسته نمیشم ۔
جوری دوستت دارم ک...

سیمای کودکانه ات تمام وجودم را پر از کلافه گی میکند
چشمانی مهربان
صورتی خندان و احساسی پر از لذت در اوج

وقتی کنارت نشسته بودم بوی عطر تنت به مشامم میرسید و من را غرق در بودن خود میکردی ۔دستان لطیفم را به آغوش دستان مردانه ات میکشیدی ۔ حس طو ،فرم نفس هایم را جلا میدهد

حس مردانه را سالهاست فراموش کرده بودم
انگار عیسی شدی و مرا زنده کردی

میبوسمت!!!
چه فرقی میکند پشت گوشی ۔۔۔۔
یا پشت گوش

پرنده روی سیم هم
پرنده است

طو سکوت لابلای حرف های منی

از حرف هایم آنچه نمیگویم طویی

مثل شاتوت های خانه پدری
پر از اضطراب افتادنم

با هیچکسم میل سخن نیست
ولیکن
طو خارج از این قاعده و فلسفه هایی
طو که هیچکس نیستی
طو همانی ک دلم لک زده
لبخندش را

الهی ک خود را در تابوت عشق دفن کنم و ابدی بودنت برایم بماند
آسمان تک ستاره ی من

نفسم بند آمده
قلبم درون قفس گیر کرده
قفسی ک درهایش باز است
قفسی طلایی جذاب
قلبم ضربانش را آنقدر بالا میبرد ک یک وقتهایی هوای قفس تمام میشود
انقدر هوای قفس مسموم و بی طعم است ک لحظه ایی ماندن در قفس را ترجیح نمیدهم

زبانم لال بود
کلامم سخت جریان داشت
انگار حرفهایم، شریان خون در رگ ها شده اجباری
یک وقت هایی از روی اجبار غم هایم جاری میشود
میشود حرفهای تلخی ک دوست ندارم کسی آنها را لمس کند
یک وقت هایی فوری حرف های محبت آمیزم را بیان میکنم
انگار فوری...

یک وقت هایی باتماشای ابرهای آسمان
لطافت ،تراوت و کلی ذوق، درون قلبم قفس تزریق میشود❤