می خواهم امشب بنویسم. قلم دلم شکسته و کاغذ چشمانم تر شده، کلمات در تب قلبم می سوزند و ذهنم تا مغزِ استخوانم تیر می کشد. روحم مرده است و جانم به ناچار، در تنگنای خویش نفس می کشد. اشک هایم را در خود می ریزم و سیل نگاهم، شادی...
#کابوس در پس تمام لبخندها، در امتداد تمام راه ها؛ با درد، بغضِ همیشگی ام را فرو بردم. نمی دانم به کدامین گناه، از خواب هراس دارم. رویاهایم رنگ و بوی کابوس گرفته اند! گفته بودم پذیرای شکستم تا قوی تر شوم؛ اما نشد... شکستی عمیق بود، جانم را هدف...
- نامه ای به بازماندگانم. همیشه عقیده داشتم که کلمات قدرتشان از صداها بیشتر است. با هر کلمه که گاه ساده از آنها می گذریم، می شود کسی را کشت یا زنده کرد، می شود امید داد... حال که این کلمات را کنار هم ردیف می کنم، نمی دانم کدام...
- نامه ایی که هرگز خوانده نشد... مهربانم! مادامی که برایت می نویسم، روح و جسمم بر پیکره ی قلم می افتد و جانم را روانه ی جوهر می کند که من را برایت در این نامه زنده کند. جزء به جزء خاطراتمان را به یاد دارم. در کنارت بودم،...
#دل تنگی دلتنگ که می شوم، حس تک بیت های عاشقانه ای را دارم که دور ریخته شده اند؛ نمی دانم باید به کجا پناه ببرم. زمزمه می شوم گوشه ی لب های عاشقانی که دیگر همراه یکدیگر نیستند. نظیر شب های شاملو؛ به همان اندازه محزون... اشک می شوم...
«سلاخیِ احساس» من همان جوانه ی تازه سر از خاک درآورده ام. همان دخترکِ نوگل، که جز عطوفت و درست کاری پیشه ای نگرفته ام. اما گویا مهربانی در این دنیا ساده لوحی خطاب می شد؛ حرف زدن با عروسک ها دیوانگی! دیگر قدرت تصمیم گرفتن نداشتم و شاهدِ تحمیل...
