بسمه تعالی

حرفِ ناسنجیده وقتی از دهان بیرون رود
مثلِ تیری تند ، بیجا از کمان بیرون رود

جسمِ خامِ ما نخواهد پُخت در این خاکدان
از تنورِ سرد ممکن نیست نان بیرون رود

خاک ، وقتی جسمِ سوزان مرا بیرون کند
از خیالاتِ هُما هم ، استخوان بیرون رود

دل که از زلف اش بر آمد ، روی آرامش ندید
وای بر مرغی که شب ، از آشیان بیرون رود

رویِ آتشناکِ او هر جا نمایان می شود
بیدرنگ آیینه از آیینه دان بیرون رود

وقتی از زخمِ تبر بی تاب گردد شاخِ گل
بلبلِ آزرده دل از بوستان بیرون رود

در بهار زندگانی دست خالی هر که شد
زَردرو از باغ روزی چون خزان بیرون رود

جاودانی نیست عمرِ آدمی مانند خضر
هر که آید ، عاقبت از این جهان بیرون رود

عشق را وقتی تراشیدند سنگ کعبه شد
مردِ مردان تا شبی از قاب آن بیرون رود
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
جواد مهدی پور