«اساساً از حرف زدن بیزارم. هر چه هم بگویم از نظر خودم اشتباه است. وقتی حرف می زنم، اهمیت و جدی بودن چیزی را که می گویم از بین می برم. چون حرف پیوسته از هزاران عامل بیرونی و هزار قید و بند خارجی تأثیر می پذیرد، بنابراین کم حرفم، نه تنها از روی ضرورت بلکه از روی اعتقاد هم. نوشتن تنها شکل مناسب بیان برای من است و همینطور هم خواهد ماند حتی موقعی که کنار هم باشیم. ولی آیا آنچه از نوشتن نصیب من می شود، به عنوان اصلی ترین و تنها وسیله ی ارتباطم با تو (گرچه شاید هم فقط خطاب به تو) ، برای تو که طبیعتت وابسته به حرف زدن و گوش دادن است کافی خواهد بود؟»
...ic1805
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
زهرا رشیدپور