در میانِ ابرهایِ دود گرفته، گیسو پریشان
زنی با چتری سبز، در رقصِ باران، نغمه خوان

چشمانِ آبی او، آیینه یِ آسمانِ صاف
لبخندِ او، شکوفه یِ نرگس در باغِ جان

با هر قدم، زمین بوسه می زند بر گام هایِ او
و با هر چترِ رنگی، نقشی نو بر بومِ جهان

نسیمِ خنک، نوازشگرِ گیسوانِ بلندش
قطراتِ باران، گوهرِ اشکِ شوقِ عاشقان

در سکوتِ هستی، فریادِ او طنین انداز
در ظلمتِ شب، نورِ او روشنایِ جهان

زنی با چتری سبز، رازِ هستی را می داند
در قلبِ طبیعت، ترانه یِ عشق را می خواند
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
غزل قدیمی