در دل شب، ماه را چون تیغ بران می کشد
چشم شبنم بر گلستان، اشک پنهان می کشد

باد بی پروا به صحرا، گیسوان را می فشاند
برگ های زرد را در دامان طوفان می کشد

عشق چون آتش به جان، بی تاب و بی پروا فتد
هر نگاهش بر دل و جان، خط پایان می کشد

سایه بان ابر تیره، آسمان را می پوشد
رعد و برق از دل کوه، خشم و طوفان می کشد

در گلستان آرزو، گلبرگ ها پژمرده اند
دست تقدیر از قضا، نقش بهاران می کشد

چشم دل بر راه عشق، بی صدا و بی نشان
خواب شیرین را ز دیده، اشک هجران می کشد

قلب عاشق در فراق، می تپد با هر نفس
درد دوری از دلم، آه سوزان می کشد

نغمه های عشق را در گوش جان می شنود
هر که از چشمان مستش، باده آسان می کشد

آسمان در صبح روشن، رنگ شادی می زند
ابر تیره در غروب، پرده بر جان می کشد

در غزل، هر بیت را چون نقش بر دل می زند
شاعر از درد و غمش، خط به دیوان می کشد

مهدی غلامعلی شاهی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
مهدی غلامعلیشاهی