زن ایرانی زن ایرانی ترانه ای است...

زن ایرانی، ترانه‌ای است که با نغمه‌های نیما هم‌نوا می‌شود،
غزلی‌ست که در چشم‌های حافظ می‌درخشد،
رودی‌ست که در نوشته‌های سهراب، آرام و بی‌صدا می‌خرامد،
و عاشقانه‌ای‌ست که در واژه‌های شاملو نفس می‌کشد.

او همان الهه‌ای‌ست که سعدی از بهشتی‌ترین گل‌ها پرورده،
و فردوسی، در دل شاهنامه، شکوهش را جاودانه ساخته است.

همان طنین پرصلابتی‌ست که در حنجره‌ی شهریار جاری‌ست،
و همان رازی‌ست که در اشک‌های فروغ پنهان شده.

زن ایرانی، ققنوسی‌ست که از خاکستر دردها، دوباره پر می‌کشد،
همان نخی‌ست که عطار، در میان هستی و نیستی،
به دستان خدا سپرد تا عشقی بی‌بدیل ببافد.

همان دستی‌ست که در شب‌های تار اخوان، شمعی روشن کرده،
و همان دلی‌ست که در اندوه ابتهاج، همچنان می‌تپد.

اگر خیام بود، می‌گفت:
"زن، جامی‌ست لبریز از عشق،
که جهان بی او، هیچ است، پوچ است، سراب است!"
اگر منزوی بود، او را چشمه‌ای می‌خواند که عطش عشق را می‌شوید،
و اگر مشیری بود، می‌گفت:
"زن، همان آغوشی‌ست که دنیا در آن، دوباره متولد می‌شود."

زن ایرانی، نه فقط اسطوره‌ای در شاهنامه،
نه فقط واژه‌ای در شعرها،
او ریشه‌ای‌ست که از خاک کهن این سرزمین،
تا بلندای آسمان بال کشیده است.

زن ایرانی، نه تنها معشوق، که خود عشق است،
نه تنها مادر، که زاینده‌ی امید،
نه تنها شاعر، که خود شعر،
نه تنها الهه، که معجزه‌ی بی‌چون‌وچرای این زمین است.

تقدیم به زنان ایران‌زمین،
که خورشید، در برابر نورشان، کم می‌آورد.