در این هستیِ غم انگیز
وقتی حتی روشن کردنِ یک چراغِ ساده یِ «دوستت دارم»
کامِ زندگی را تلخ می‌کند
وقتی شنیدنِ دقیقه ای صدایِ بهشتی‌ات
زندگی را تا مرزهایِ دوزخ می‌لغزاند
دیگر نازنینِ من
چه جایِ اندوه؟
چه جایِ اگر؟
چه جایِ ای کاش؟
و من...
.
این حرفِ آخر نیست!
به ارتفاعِ ابدیت دوستت دارم
حتی اگر به رسمِ پرهیزکاری هایِ صوفیانه
از لذتِ گفتنش امتناع کنم..‌.
ZibaMatn.IR