ادبیات فرمول خاموش جان است نه...

ادبیات، فرمول خاموش جان است...
نه آن‌قدر دقیق که در معادله‌ای جا بگیرد،
و نه آن‌قدر مبهم که در خاموشی فراموش شود.
ادبیات، زبان دل است وقتی واژه‌ها لباس عدد نمی‌پوشند،
اما در عمق خود،
فرمول‌هایی پیچیده‌تر از تمام ریاضیات عالم پنهان دارد.
به تعداد آدم‌های روی زمین، سبک هست، صدا هست، شعر هست…
نه چون بشر متفاوت می‌نویسد،
بلکه چون بشر متفاوت «می‌فهمد».
هرکس که قلمی بردارد،
نقشه‌ای نو می‌کشد از کهکشان واژه‌ها
و بی‌آنکه بداند، سبکی تازه را امضا می‌کند؛
سبکی که نه در کتابی آمده،
نه در مکتبی ثبت شده…
اما هست.
چون "او" هست.
ادبیات، فراتر از صنعت و قافیه‌ و وزن است.
ادبیات، تنفسِ بی‌صدای یک روحِ دردمند است
که برای نجات خود،
واژه‌ها را چون قایقی کاغذی بر آب رها می‌کند…
و اگر روزی،
همه‌ی آدم‌های زمین ـ فقط یک‌بار ـ
قلمی بردارند،
دنیا دیگر، تنها هفت سبک رسمی نخواهد داشت،
بلکه هفت میلیارد کهکشان ادبی
در آسمان معنا طلوع خواهد کرد…
ادبیات، یعنی تو، وقتی نمی‌توانی چیزی بگویی،
اما می‌نویسی…
و زمین، همین‌که بر مدار کلمات می‌چرخد،
یعنی هنوز زنده‌ایم