به ظاهر بوسه ای دلبسته ی دیوانه ای را کشت
ولی اهریمنی نام آورِ افسانه ای را کشت

کسی از سرنوشت جنگ بین عقل و دل پرسید
به او گفتم دوباره حاکمی فرزانه ای را کشت

میان مُلک تن، داروغه ای مست و جهان آشوب
خراجش را گرفت و صاحب میخانه ای را کشت

من از مهمان نوازی های محبوبی هراسانم
که جای دوستان خائنش بیگانه ای را کشت

به یاد دوست گفتم با خودم شمعی برافروزم
ولی آن بی خبر با گریه اش پروانه ای را کشت
ZibaMatn.IR