مرغِ آوازخوان جلوی پنجره است
خطِّ زردی چو موی ابرویش
می زند طاق بر دو چشم ِ سیاه
دیده های زلال و نافذِ او
همه سو می دود چو باد به دشت
چندبار، نوک به شیشه می زند، انگار
صاحبِ این اتاق در خواب است!
می پرد در سکوتِ آبیِ نور
و نگاهِ غریبِ من به دنبالش
ZibaMatn.IR
