متن چشم سیاه

به چه مشغول کنم دیده و دل را.

که فراموش کند ناز دو چشمان سیاهت.

بازتاب چشم تو در چشم من.

چشم مرا، بی نیاز از هر سیه چشمی کرد.

من به اندازه ی زیبایی آن چشم سیاهت.

گرفتار توام.

یک شهر شده آشوب و دل ما شده ویران...

از دست دو چشمون سیاهت...

طبیب دل بیمار من است...


چشم سیاهت...

به لطف آن دو چشمان سیاهت...


منم قربانیه ناز نگاهت...

چه ها داری میان آن سیه چشمت...


که ویران کرده قلب عاشق ما را...

مرا به سجده کشانده...


خیال چشم سیاهت...

دلم تنگه، دلم تنگ نگاته…

دلم تنگ دو چشمون سیاته…

دلم میخواد ازت بوسه بگیرم…

ولی از شانس بد بابات باهاته…

درد و درمانم یکیست...


آن هم سیه چشمان توست...

درد و درمانم یکیست ـ..



آن هم سیه چشمان توست...

1... آنکه جان میدهد از بهر نگاه تو منم...

2... منم آنی که برای دیدن چشمان تو جان میدهد...

3... آنکه جان میدهد از دیدن چشمان سیاه تو منم...

گناه از دل نه از دیده،
از آن چشم سیاه توست...
که اینگونه اسیر کوی تو گشتم...

تمام سهمم از دنیا، همان چشم سیاهت بود...


که قلبم را میان سینه می لرزاند...

میپرستیدم سیه چشمان مستش را ولی...


تا به خود باز امد، او از دلم دل کنده بود...

کدام سرمه سیه کرده چشم یار مرا
که چشم یار ، سیه کرده روزگار مرا

آواره ی چشمان سیاهت شده ام هر شب و هر روز...
ای چشم سیاهِ منه دیووانه، کجایی...؟

چشم و دلم روشن این چه یاریه
هوار هوارم شدی دار و ندارم
دلم بنده دلم بنده به اسمت که گلو بنده
به اون صورت خوش خنده ...
تو رقص ماه و کارونی مثل شوق نی امبونی
جنون عشق مجنونی ...
دلم رامه به پای نیگای تو خیامه چشای سیای...

دیشب نفسم بوی تو بود و تو نبودی
دل مست سر کوی تو بود و تو نبودی

از حنجرهٔ عشق صدای تو شنیدم
گوشم به هیاهوی تو بود و تو نبودی

بر شاخهٔ گل بوتهٔ تن تا نفسی داشت
دل قُمری یاهوی تو بود و تو نبودی

بر گونهٔ من...

ابروقاجاری چشم سیاه من!
دلبر کاشانی من! ماه من!
ای دلیل حال خوب لحظه هام
عشق تو شیرین ترین گناه من

خانم همیشه ی ترانه هام!
نون پایان همه بهانه هام!
مالک تمام هرچی که دارم
با تو من خدای عاشقانه هام!

اومدم تورو با قلبم ببرم!
خوش به حالم...

کُنون که صاحب مُژگان شوخ و چشم سیاهی

نگاه دار دلی را که بُرده ای به نگاهی

ای عشق ٬ پناهگاه پنداشتمت٬
ای چاه نهفته! راه پنداشتمت٬
ای چشم سیاه٬ آه ای چشم سیاه٬
آتش بودی٬ نگاه پنداشتمت

دیدی که سرِ زلف تو من را به کجا برد؟
یک جامِ بلا داد، ولی قلب مرا برد

آن موی پریشانِ تو و صورت زیبا
از خَلق جدا کرده مرا ، سوی بلا برد

وصف سر زلفت همه ی خلق شنیدند
آنقدر که یک تار از آن، بادِصبا برد

پیری...

دارایی من ،ناز نگاهی که تو داری
بیداد از آن چشم سیاهی که تو داری

هر صبح ببوسم به خیالت لب خود را
دیوانه شدم،از رخ ماهی که تو داری