میدانم
سرانجام روزی
مرا میان کشتزار های گندم
و یا بین شقایق ها
که از خون دل عشاق روییده اند
دفن خواهند کرد
روزی همه این تب و تاب
تمام این شعر های بی قافیه
گل سرخی می شوند و
از میان خاکم می رویند
شاید کودکی مرا چید
و یا دخترکی عاشق
میان موهایش جا داد
شاید تو به یادم
قفلی بزنی به روی پلی
شقایق را ببینی
یادم دلت را تکان دهد
باد آرام
در گوشت نجوا کند
تو قهوه ات را باز
بی من و بی شکر بنوشی
به یاد دلی که لرزان بود
اما دور و برش
هیچکس نبود ...
ZibaMatn.IR