عصر عاشورا خیمه های امام حسین را آتش زدند؛ زن و بچه های امام حسین میان بیابان فریاد می زدند: وا محمدا
یکی از لشکریان عمر سعد می گوید: دیدم دامن یک دختر بچه ای آتش گرفت، این بچه بدنش هم دارد می سوزد، نمی داند چه کند، فکر می کند اگر فرار کند آتش دامنش خاموش می شود. می گوید من دلم به حال این بچه سوخت سوار بر اسب شدم با عجله رفتم دنبال او تا آتش دامنش را خاموش کنم، این طفلک به خیال اینکه من میخواهم او را بزنم، بیشتر فرار می کند. می گوید: هر جوری بود خودم را بالای سر این آقا زاده رساندم، تا دید نمی تواند از دستم فرار کند، سرش را بلند کرد، گفت: آی مرد بخدا من بابا ندارم؛ گفتم: من کاری با تو ندارم می خواهم آتش دامنت را خاموش کنم، پریدم پایین با دستانم آتش دامنش را خاموش کردم، تا اینکه این بچه کمی از من محبت دید، گفت: آی مرد بگو ببینم راه نجف از کدام طرف است؛ گفتم: راه نجف را برای چه می خواهی؟ گفت: می خواهم بروم نجف، شکایت این مردم را به جدم علی بکنم، بگویم یا جدم سر بردار ببین حسینت را کشتند، خیمه هایمان را آتش زدند…
نزدیک غروب عاشورا شد. یک نفر پیش عمر سعد رفت و گفت: یابن سعد تو مگر می خواهی این زن و بچه ها را هم بکشی؟ گفت: برای چه؟ گفت: مردانشان را که کشتی، خیمه هاشان را هم آتش زدی سر به بیابان گذاشتند. اینها از تشنگی دارند می میرند، اگر اجازه بدهی من بروم به چند نفر بگویم چند تا مشک آب بیاورند، میان اینها توریع و تقسیم کنند، گفت : مانعی ندارد. حسین را کشتند آب آزاد شد. مشکهای آب را برداشتند، چند نفر آمدند بین بی بی ها تقسیم کردند. راوی می گوید:
یک ظرف آب دست این دختر کوچولوی امام حسین دادم، دیدم این بچه هی به عمه اش نگاه می کند، بی بی زینب گفت: فاطمه جان تو از صبح تا حالا داد می زدی تشنه ام عمه، آب چرا نمی خوری؟ گفت: عمه بابایم کجاست؟ عمه خودم شنیدم بابایم می گفت: جگرم می سوزد….
ZibaMatn.IR