به آب های آبی آرام فکر کن عزیزدلم. به بادهای نیمه گرم بهاری. به شکوفه های سپید سیب. به عطر شیرین کسی فکر کن که نمیشناسی اما یک روز بی خبر از راه می رسد. به گنجشکهای درخت خانه مادربزرگ فکر کن. به برف، روی کاجهای پارک ساعی. به رقصیدن فکر کن، به باهار نارنج ، به ساقه های نورانی علاقه، به دست های نوازشگر. به روزهای خوب فکر کن. به آرامش، به کبوتر، به یک سفر کوتاه دلخواه. به گرمای خانه مادر فکر کن، به حرف و سکوت و سیگار و مستی پدر. به بودن فکر کن، به زندگی، به زندگی، به زندگی. هربار تلخ می شوی، به مرگ فکر می کنم. و گفته اند وقتی به مرگ فکر میکنی، یک روز از عمر کم می شود. حالا بادام من، خودت ببین برای زندگی چقدر نیاز دارم به لبخندت. به روز و روشنایی و لبخند فکر کن ماهِ بلند، سرو قشنگ. به من فکر نکن. به مرگ فکر نکن. بخند، و لبخندت را بیاویز به گوش دنیا. حتی دنیای زشت هم با چنین گوشواره ای قشنگ می شود.
ZibaMatn.IR