پروانه ها ابتدای آفرینش اند
اینو قلبم می گه.
تو که می خندی، هزار هزار شاپرک خندون رها میشن تو چشام. بوی رازقی موهات رو میدن. بوی دشت هویج. کوه دماوند. جزیره ی قشم. جنگل های ساکت چمستان.....
تو که راه می ری، هزار هزار شاپرک از طره ی موهات روون میشن تو احساسم. با طعم گسِ خرمالوهای باغِ بابا سالار. دمِ غروب، زرد و نارنجی خورشید.
اما تو دیگه نیستی...
سی و پنج روزه که سرزمینی از خوشبختی ، قصد هجرت از دلم رو داره.
فراموش کردن نبودن تو، سخت ترین کار دنیا شده. روی نقشه ی حافظه ام، دیگه هیچ کوه و دشت و دریایی سر جای خودش نیست. فقط یک مشت پروانه در حال پر زدنن و دنبال صدای پات می گردن ، برق نگات، ابریشم موهات.
تا اطلاع ثانوی در دلم اعلام عزای عمومی ست
ZibaMatn.IR