دردی ست غیر مُردن آن را دوا نباشد...

گفته اند مولانا در واپسین شبِ زندگانیِ مبارکش این غزل را سرود:
رو سر بنهْ به بالین، تنها مرا رها کن
ترکِ منِ خرابِ شبگردِ مبتلا کن...
و امروز واپسین روزِ زندگانیِ درخشان و متبرّکِ محمدرضا شجریان بود.
حیاتِ والا و شگفت انگیزِ هنرمندی نادر و تکرارناپذیر امروز به پایان رسید و یاد و یادگارهای عزیزِ او برای ما مانده است.
هنرمندی که در نوا و نغمه اش، حافظ و سعدی و مولانا شنیدنی تر می شدند و با صدای بی همتایش به شعرِ شیرینِ پارسی نیرو و نورِ تازه ای بخشید.
هنرمندی که حقیقتاً صدایش هدیه ای از عالَمِ غیب و از ساحتِ جان بود به جهانی که بیش از هر چیز تشنهٔ نوا و نغمه و زیبایی ست.
هنرمندی که گوییِ زیباییِ هزار سال شعرِ فارسی در انتظارِ آمدنِ او بوده که با آوازِ پُر از رازش، به کلمات و عبارات، بال و پَر و نفس و روح بدهد.
هنرمندی که اگر مولانا می شنید نغمهٔ او را دست افشان و رقصان می سُرود: این آوا ز آواها جداست؛ و می خواند: مطربِ خوش نوای من، عشق نواز همچنین...
هنرمندی که آوازش بیش از هر دلیلِ کلامی و برهانِ فلسفی، خبر از این می داد که این جهان را جانی هست و جانِ این جهان را جمالی هست بی کران.
هنرمندی که عرفان و معنی با صدای او دلرباتر، و حدیثِ عارفان به نغمهٔ او جان افزاتر، و قصّهٔ اربابِ معرفت در آوازِ شورانگیزتر بود.
هنرمندی که هر کدام از ما می باید و می شاید که سپاس گزارِ موهبتِ هم عصری با او باشیم و قدردانِ فرصتِ زیستنی باشیم که با شنیدنِ صدای او تبرّک یافت و جلوه و جانی دیگر داشت.
هنرمندی که اثباتِ این نکته بود که زیبایی خودِ حقیقت و حقیقت خودِ زیبایی ست و آن چه زیباست، والا و حقیقی است.

کاش می شد به کلامی او را وصف و ستایش کرد، که امری ست محال. کلامِ مولانا را با خود زمزمه می کنم که دردی ست غیر مُردن آن را دوا نباشد... و سخنِ او را مصداقِ این واقعه می یابم که گفت:
گنجِ زری بود در این خاکدان
کو دو جهان را به جوی می شمرد
قالبِ خاکی سوی خاکی فکند
جانِ خِرد سوی سماوات بُرد.

سفرت به سوی سماوات به خیر نازنین استادِ یگانه، و مقدمت بر ساکنانِ سراپردهٔ قدس مبارک، و نوا و نغمه ات تا ابد در زمینِ انسان ها جاری و سُرایان باد.

هفدهمِ مهرِ نود و نُه
با بهت و بُغض و ستایش و نیایش
محمدجواد اعتمادی
ZibaMatn.IR