ببخش که زبانم نچرخید بگویم دلتنگی امانم را بریده، که دوست داشتنت
از عمیق ترین لایه های دلم برآمد، پرید توی گلوم و نتوانستم تحویلت دهم...
من آدمِ دوست داشتن های
پرسر و صدا نیستم
آرامم؛ ساکت؛ کمی خجالتی
این یادت باشد، آدم های آرام رازهای پرآشوب دارند و تو پرآشوب ترین رازِ منی؛ مَگوترینش
بی اجازه نفس میکشی
، قدم میزنی، زندگی میکنی لا به لای.
تمام سکوت ها، نگاه ها و شعرهام
مهسا پناهی🌱
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
