هر روزمان را به امید روزی بهتر می سوزانیم و آخر تمام افکارمان ختم می شود به اینکه در لحظه باید زیست...
لحظه ای که تمامأ سعی در تلاش برای ارتقایش هستیم؛
می گذرد و می گذرد و باز هم می بینیم لابه لای تمام لحظات سپری شده، تنها گاهی زندگی کرده ایم.
داستان زیستن ما مانند بادبادک کاغذی است که تنها با شدت باد اوج می گیرد و این باد یا کمی او را در اوج باقی نگه می دارد یا از بند رها و به ناکجا پرتاب می شود...
ZibaMatn.IR
