تو زندگی هر آدمی یک چیزهایی هست که وقتی بهشون فکر میکنه، میبینه یا می شنوه یک بغض سنگین همه وجودش رو میگیره...بغضی که از درد نیست..از غم نیست..از دلتنگی نیست...یک چیزی شبیه احترام و غرور یا یکجور عشق بی نهایت ... یک بغضی که مثل قورت دادن یک لقمه بزرگ اما دلچسب و شیرین هست...مثل دیدن پرچم ملی...شنیدن سرود ملی...دیدن فرزندت شب ازدواجش...شنیدن خبر قبولی تو یک آزمون مهم....دریافت خبر برنده شدن تو یک قرعه کشی...دیدن عزیزی پس از سالها جدایی...یا اتفاقات دیگه...من هم وقتی به تو فکر می کنم قلبم درد می گیره...زبونم بند میاد... نفسم تنگ میشه...یک چیز سخت راه گلوم رو می بنده...فقط چشمام هستن که مثل چشمه جاری میشن...با اینکه تمام اعضای بدنم گواهی میدن که دارن از کار می افتند...فقط خودم هستم که یک جایی تو قلبم احساس می کنم دارم دوباره متولد می شم...بعضی دردها خیلی عزیز هستن...تو که روزی عزیزترین دلیل بودنم بودی، ببین چکار کردی که حالا شدی عزیز ترین درد زندگی من.
ZibaMatn.IR