بودنِ اون کسی که مایه ی " دلخوشی " تو زندگیِ آدم میشه ، لازمه ... ضروریه !
باید اون باشه که وقتی تو محیط کار واست مشکلی پیش اومده ، وقتی صلابتِ همیشگیِ تو صدات جاشو میده به لرزشِ همراه با بغض بتونه با ده دقیقه حرف زدنش تو حالت معجزه کنه ...
باید باشه اونی که وقتی با دوستاتون میرید بیرون و دور میز نشستین ، موقعی که حواسش نیست دو ثانیه بهش خیره شی و تو دلت بگی :
خدایا ؟ شکرت که اینو بهم دادی ، خدایا این آدم جوابِ کدوم کارِ خوبمه ؟
یا وقتی شب دلت گرفته و نمیخوای بهش بگی حالِ دلت خوش نیست ، اون مثل همیشه حالتو حس کنه و با کاراش شبت رو بخیر کنه ...
بغل کردنِ اونی که وقتی سرتو میذاری رو شونش و عطر تنشو با تمام وجودت میبلعی، از شدّت عشق چشمات پرِ اشک میشه صواب ترین کارِ ناصوابِ دنیاست ...
بودنِ اون کسی که وقتی تولدش میشه
یا سالگردتونه
تو چشماش زُل میزنی و حسِ " خوشبختی " تو رگات جاری میشه ، مستحب نیست ...
واجبه ...
دلخوشی هاتون موندگار
ZibaMatn.IR