دنیای غریبی شده...
دنیایی که سرشار است از آسیب هاو درد ها و دنیایی که انسان هایش به درد عادت کرده اند.
نسل ما نسل اعتیاد هاست ؛ اعتیاد به موبایل و عادات غلط و..
اگر کمی دیر تر بجنبیم جامعه مان پر می شود ار بیمادانی که از شدت درد کهنه روانشان، گلوی آرامش یکدیگر را فشار می دهند .
مسائل ما از اینجا آب میخورند که مشکلاتمان را نمی پذیریم و اما ما نیازمند درمانیم؛
ما بیمارانی را داریم که پشتِ میزها نشسته و با روانی گسیخته و ناآرام، میلیون ها نفر را مبتلا به فقر و یاس و بلاتکلیفی کردند. و مردمی که غده ی سرطانیِ روحشان بقدری وسعت یافته که دیگر نه چشمانشان می بیند، نه گوش هایشان می شنود...
ما وارد دنیایی شده ایم که آدمهایش از پشت ِ صفحه ی چند اینچیِ تلفن های همراهشان عاشقِ هم میشوند.. درد دلهایشان را در تصاویر پروفایل خلاصه میکنند.. حتی دلگیری هایشان را هم...
افسوس..
دیگر یک استکان چایِ آتشی حال هیچ بنی بشری را خوب نمی کند..
وقتی جمع شدن هایمان در گروه هایِ بی ثبات مجازی باشد..
ما داریم خیانت می کنیم..
به خودمان... به اصالتمان...!
دنیایمان را در جعبه ای چِپانده ایم و خوشحالیم که زنده ایم و خیرسرمان اجتماعی هم هستیم...
ما چه همسفران بدی بودیم و چه حقیر ساخته ایم دنیایمان را...
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
