تا حالا به این فکر کردیم، تا حالا شده از هم دیگه تعریف کنیم بهم بگیم: چه صورت قشنگی داری؟ این لباسی که پوشیدی چقدر بهت میاد؟!
وقتی لبخند می زنی و می خندی صورتت خیلی جذاب می شه، آدم محوِ لبخندت می شه؟ تا حالا شده به جایِ تحقیر کردن آدم های اطرافمون و قضاوت کردنشون و پایین آوردن اعتماد به نفسشون برای یک بار هم که شده، تعریف کنیم تا لُپشان سُرخ شه و از ته دل شکرگذار خدا باشن؟!
شاکر این باشن که شما رو دارن و به وجودتون و بودنتون برای یک عمر ببالند! براشون مثل یک تکیه گاه اَمن باشین و بهتون تکیه کنند.
این هایی که دارم می گم فرقی نداره که عشقتون باشه یا رفیقِ تون...
اون چیزی که ما این روزا یاد گرفتیم فقط تحقیر و حسادت بوده.
یاد گرفتیم برای خندیدن یه نفر رو سوژه قرار بدیم، کافیه پیش خودمون احساس برتری و خوشمزه بودن رو داریم!
گفتن این حرف ها رو همیشه با خودم تکرار می کنم و همیشه با خودت تمرین کن.
که هیچ کس با خراب کردنِ دیگران به جایی نرسیده و نمی رسه.
که هیچ کس با فروختن دوست هاش به قله ی موفقیت نرسیده و جایگاه بالایی پیدا نکرده.
ما نسلِ بدی هستیم جانم!
تبدیل شدیم به نسلِ بی معرفتی ها، حسادت ها،نسلِ بی عشق.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
