من ایمان دارم زندگی ما در عمق کهکشان ها، جایی ورای زمین و زمانه ای که ما در آن ایستاده ایم، ادامه دارد، جایی آن سوتر از پهنه ی کرخت زمان. آنجا که ستاره ها حیاط خلوت آدم ها و سیاهچاله ها، پنجره های روشنی اند برای شکفتن. آنجا که می شود روی ایوان بلند سیاره هاش ایستاد و تمام کهکشان ها و هستی را به وضوح، تماشا کرد. من به شدت ایمان دارم که هستی ما به این زمین خاکی و محدود، خلاصه نخواهد شد. ما کوچ خواهیم کرد، قلب هامان را برخواهیم داشت، حافظه های غبار گرفته مان را باقی خواهیم گذاشت و خواهیم رفت.
من انگار میان کهکشان و ستاره ها گمشده ای دارم! گمشده ای دارم که عاشق تماشای تاریکیِ اسرارآمیز آسمانم. گمشده ای دارم که آسمان را دوست دارم، ستاره ها را دوست دارم، شب را دوست دارم.
عاشق اینم که خلوت ترین و دورترین اتوبان جهان را شبانه طی کنم. در عمق تاریکی شب، کنار جاده بایستم، به کهکشان و به ستاره ها نگاه کنم و با حسرت از خودم بپرسم که چرا نباید حیات ما کمی بالاتر و توی کهکشان دیگری باشد؟!
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
دل نوشته