تو لباس رفتن می پوشی ، من غم سیاه و سفیدم را
تو چمدان غرور میبندی ...من دو بعد خسته دیدم را

تو آفتاب حیات آوری همه را ، من یک آدمک برفی
تو در شروع زندگی هستی ، من به تن کردم کفن ام را

پس چگونه از تو بخواهم که چند لحظه بایست؟
منی که شکستم و ریختم به پای تو جهانم را

حالا این من تنها که به خوشی های تو دل خوش بودم
و تویی که شکستی و رفتی ، چراغ خواب امیدم را

تمام زندگی ام را نیز ، پس از دلم به تو می بخشم
بگیر و زود ترامضا کن پای رسید مرگم را
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
خوش بین