یک نفر عشق را به زبان می آورد؛
هر لحظه و هر ساعت.
یار را در آغوش می گیرد،
سرش را می چسباند به قلبش و به گوشش می خواند که بودنت زندگیم را روشن می کند.
دیگری از واژه ها می ترسد و با آغوش و لمس و بوسه راحت نیست.
عشقش می شود چاشنی غذای گرمی که می پزد.
پتویی که نیمه شب تا سینه یار بالا می کشد یا زمانی که موقع رد شدن از خیابان سمتی می ایستد که انگار محافظ توست در مقابل ماشین ها.
می خواهم این را بگویم که شبیه اثر انگشت،
شیوه عاشقی کردن آدم ها هم منحصر به خودشان است.
همین
ZibaMatn.IR