مرا بخوان به نام اشک
مرا بخوان به نام درد!
مرا صدا کن از قفس
از عمق فصل های سرد!
بریده ام! شکسته ام!
مرا بخوان که خسته ام...
مرا بخوان که از خودم
همیشه دور بوده ام!
تمام عمر مرده ام...
چه بی حضور بوده ام!
شکست هرچه ساختم!
مرا بخوان که باختم!
به کام روزگار من
پر از غم است این جهان
قسم به سیبِ وسوسه
جهنم است این جهان
دروغ بود دلخوشی!
بخوان به نامِ خودکشی...
به راه های ناگریز
به آهِ بی صدا قسم!
به مرگ سرخِ آرزو
به خنده ی شما قسم!
نبود این چنین روا
گلایه دارم از خدا!
قسم به موی مثل برف
سیاه بود زندگی!
ثواب بود مرگ ما
گناه بود زندگی!
شبیه گور آتشم!
که هی زبانه می کشم
بخوان مرا از این جنون
بخوان مرا از این سقوط
چه ضجه ها مُرد در/
غرورِ خسته، در سکوت!
بگو کجاست زندگی؟!
که بغضِ ماست زندگی...
⬜ شاعر: سیامک عشقعلی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
