بعضی《کاش ها》غیرممکن است.
《کاش》های که فکر گردن به آنها شیرین و لذت بخش است.
《کاش》های که مارا به دنیای رویا فرو میبرند.
کاش میشد پروانه باشم، از این گل به آن گل و از این باغ به آن باغ بروم و بوی خوش گل هارا استشمام کنم.
کاش میشد رود باشم،بروم و بروم به دریا ها و اقیانوس ها بریزم و رها و آزاد باشم.
کاش میشد خورشید باشم،باعث روشنی یک دنیاو نور دل میلیارد ها آدم.
کاش میشد ماه باشم،پر چاله چوله اما زیبا و درخشان.
کاش میشد باران باشم، تا عاشقانه بر سر مردمان جهان ببارم.
کاش،میشد درخت باشم ،درختی که سایه اش خستگی را از تن مسافران راه به در می کند.
کاش میشد چشم باشم، چشمی زیبا که تماشای زیبایی هارا هدیه کنم .
کاش میشد فرشته باشم، پرواز کنم به سوی خدا و بنشینم با خدایم یک دل سیر درد دل کنم.
کاش میشد برف باشم، خودم را تقدیم زمین کنم و با رنگ سفیدم سفیدی ببخشم به دنیا.
کاش میشد صبر باشم و خودم را تقدیم آدم های داغ دیده کنم.
کاش میشد گل بنفشه بودم و از کوچه و خیابان تا باغ و مزرعه ها عطر و بویم پخش میشد.
کاش میشد شهربازی باشم و تمام عمرم قهقه و شادی کودکان را می دیدم.
اما بعضی《کاش ها》ممکن است.
《کاش》های که دنیا را زیبا تر می کنند.
《کاش》های که کاش آنها را سر لوحه زندگی خود قرار دهیم .
کاش جز انسان بودن انسانیت داشته باشیم.
کاش درد نباشیم درمان باشیم.
کاش زخم نباشیم مرحم باشیم.
کاش دشمن نباشیم دوست باشیم .
کاش اشک نباشیم دستی برای پاک کردن اشک باشیم.
کاش زندانی نباشیم آزاد باشیم .
کاش غمگین نباشیم شاد باشیم .
کاش خسیس نباشیم بخشنده باشیم .
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
