همه‌ی ما به خوبی زهرِ شکست، فقدان و برباد رفتنِ آرزوها را چشیده‌ایم و می‌دانیم آنان که تمام قله ها را هم فتح کرده‌اند، در اعماقِ وجودشان این طعمِ تلخ را چشیده‌اند! از این روست که تراژدی را بسیار والاتر از کمدی می‌دانیم. کمدی به عنوانِ طنز قابل پذیرش است و به عنوانِ سرگرمی و فرار از واقعیت، لذت بخش می‌باشد ولی افسانه‌ی شاد زیستن برای همیشه را نمی‌توان جدی گرفت چرا که افسانه‌ای وابسته به دنیای کودکانه است. دنیایی به دور از واقعیت های تلخی که در زندگی با آنها روبرو خواهیم شد. همین موضوع درباره‌ی اسطوره‌ی بهشتِ ابدی هم صدق می‌کند که بیشتر به درد کهن سالان می‌خورد، کسانی که زندگی را پشتِ سر گذاشته‌اند و باید آماده‌ی عبور از آخرین در باشند که به سوی شب باز می‌شود.
ZibaMatn.IR