پاسکال به تأکید می‌گفت که ارضای همه‌ی نیازهای انسان چیز خوبی نیست. آرمانشهری که در آن زندگی می‌کنیم در عمل می‌تواند همه‌ی نیازها را برآورده کند. چنین آرمانشهری، به جز معنا، چیزی کم ندارد. ولی همین که به دنبال معنا بگردیم دیوارهایش ترک برمی‌دارد. ژولین گراک در رمان شگفت انگیز ساحل سرت (1951) فروپاشی یک جامعه‌ی راکد و حرکت آن به سوی جنگ را چنین توضیح داد: ملال بر همه‌ی چیزهایی که مدت مدیدی بود که بیش از حد خوب بودند نازل شد. و تُکویل از اندوه عجیبی نوشت که اغلب بر ساکنان کشورهای مردم سالاری که در میانه‌ی رفاه و وفور زندگی می کنند مستولی می شود. ملال، مرز آرمانشهر است. یک آرمانشهر هرگز نمی‌تواند کاملا تحقق یابد، چون این به معنای ملال است، و این ملال هر آرمانشهری را از درون می‌خورد.
ZibaMatn.IR