️هر کس که آموزه ی فلسفه ی مرا کاملا جذب کرده باشد و بداند که هستیِ ما چیزی است که بهتر بود وجود نمی داشت و نفی کردن و مردود شمردنِ آن والاترین حکمت است، از هیچ چیز و هیچ وضعیتی انتظارِ چندانی ندارد، با اشتیاق در پیِ چیزی در این جهان نیست و هر چه را از دست بدهد، شکوه ای نمی کند، بلکه سرشار از مفهومِ این گفته ی افلاطون است که:

هیچ امری از امورِ بشری شایسته ی کوششِ بسیار نیست.

شعری از انوار سهیلی نیز گویای همین مفهوم است:

گر جهانی ز دست ِ تو برود
مخور اندوهِ آن که چیزی نیست
عالمی نیز اگر به دست آری
هم مشو شادمان که چیزی نیست
بد و نیک جهان چو در گذر است
درگذر از جهان که چیزی نیست

اما آنچه دستیابی به این بصیرتِ شفابخش را بسیار دشوار می کند، همان فریبِ جهان است که باید خیلی زود به جوانان شناساند. چیزهای شکوهمند معمولا فقط ظاهری فریبنده دارند و مانندِ صحنه ی تئاتر آراسته شده اند اما فاقدِ جوهرند. صدای شلیکِ توپ، چراغانی، نوای طبل و شیپور، فریادهای شادی و جز این ها، همه مانندِ تابلوی تبلیغات، گویی نشانه و هیروگلیفِ شادی اند. اما خودِ شادی را در آن ها نمی توان یافت. شادی تنها میهمانی است که دعوت به این جشن را رد کرده است.
ZibaMatn.IR