در منوی زندگی، شاید عشق، چاشنی بی نظیری برای دیگران باشد،اما برای من غذای اصلی ست !
نباشد،سیر نمی شوم...اسیر می شوم...اسیر گرسنگی روح ...!
عشقم را با تمام وجود،با تمام احساس،با ذره ذره سلول های بدنم،مزه مزه می کنم و به عمق رگهایم می زنم...!!
گمانم پی به افکارم برده باشی؛عشق غذای کاملی ست،،، که نیاز به هیچ چاشنی ندارد...
غذا یا باید کامل باشد یا کلا نباشد ...گرسنگی از دلخوشی های لحظه ای و اندک خیلی بهترست چون تو را می سازد اما دلخوش کُنَکهای کوتاه مدت فقط اشتهای تو را به بازی می گیرد.
ZibaMatn.IR