بلند میشوم از گوشه ی سطرها
و تو را از کلمات شکسته وکِرخت شب
پس می گیرم
تا آفتاب
عبور کند از ذهن پنجره و صمیمیت بادها
ببین !
از میان این همه نقطه ، ویرگول و کلمه
برمیگردم
به مویرگ های تو
جایی میان قصّه وترانه!
تا انگشت اشاره
از پوست به عمق برسد
وسپیدار
به آب
بگو!
چگونه نامت بر سبابه ننشیند؟
که رگ به رگم در جریانی
ومن
کجای تو نشسته ام
به تقدیر؟
که به بلندای صبح رسیده ای
ای گنجشک اوّل صبح !
دستی بتکان به این کلمات شتاب زده !
تا شعر بپاشد
بر صورت خیابان ها
بر شاخه های بید
و نامت بلند شود
تا ارتفاع آسمان
حالا که نشسته ای
به مداوای زخم هام
سبز دامن باش و رها
از پلک پایانی!
مریم گمار
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
