100 متن کوتاه فاضل نظری ۱۴۰۴ جدید 2025

عشق یعنی در میان صدهزاران مثنوی

بوی یک تک بیت ناگه مست و مدهوشت کند

از مضحکهٔ دشمن تا سرزنش دوست
تاوان تو را می دهم، اما به چه قیمت!؟

تَنِ من قایقِ لنگر زده در طوفان است ...
خودم اینجا دلِ من پیش تو سرگردان است !

کتاب کهنه تاریخ را
نخوانده ببند

دلم گرفت
از این گردش و
از این تکرار

 

غم ات مباد که دنیا ز هم جدا نکند
رفیق های در آغوش هم گریسته را

آنچه را عقل به یک عمر
به دست آورده است
دل یک لحظه ی کوتاه
بهم میریزد...

بر سر درِ بازارچه ی عمر نوشتست
اینجا خبری نیست، اگر هست هیاهوست

به شرط
آبرو یا جان،
 قمار عشق کن با ما

که ما جز باختن،
چیزی
نمی خواهیم ازین بازی!

برکه ای گفت به خود / ماه به من خیره شده است
ماه خندید که من چشم به خود دوخته ام

چیستم؟!_خاطره_زخم_فراموش_شده..

در این دریا چه می جویند ماهی های سرگردان؟
مرا آزاد می خواهی؟ به تنگ خویش برگردان

نمی آید به چشمم هیچ کس غیر از تو
این یعنی:
به لطف عشق، تمرین می کنم یکتاپرستی را

دل از سیاست اهل ریا بکَن... خود باش

هوای مملکت عاشقان سیاسی نیست!!

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده است
چه سرانجام خوشی گردش دنیا دارد

غمخوار من به خانه ی غم ها خوش آمدی/با من به جمع مردم تنها خوش آمدی/ بین جماعتی که مراسنگ می زنند/می بینمت/ برای تماشا خوش آمدی

هم از سکوت گریزان ، هم از صدا بیزار
چنین چرا دلتنگم ؟! چنین چرا بیزار


{شهر ۲ - فاضل نظری}

ساحل جواب سرزنش موج را نداد
گاهی فقط سکوت سزای سبک‌ سری‌ست

اگر به ملک رسیدی
جفا مکن به کسی
که آنچه کاخ تو را خاک می کند
ستم است

صبرم کفاف این همه غم را نمی‌دهد
سرمایه‌ام کم است و بدهکاری‌ام زیاد

عشق رازیست که تنها به خدا باید گفت
چه سخن‌ها که خدا با منِ تنها دارد ...

هنر عشق فراموشی عمر است، ولی


خلق را طاقت پیمودن این صحرا نیست

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدی
درد دل ﮐﻦ
ﮔﺎه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯽ

ﮐﻮ رﻓﯿﻖ رازداری !
ﮐﻮ دل ﭘﺮﻃﺎﻗﺘﯽ ؟

ﺷﻤﻊ وﻗﺘﯽ داﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺷﻨﯿﺪ
آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ

ﺷﺮح ﺣﺎﻟﻢ
را اﮔﺮ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ
راﺣﺘﯽ.....

به شرط آبرو یا جان
قمار عشق کن با ما


که ما جز باختن
چیزی نمی خواهیم از این بازی

عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم

شاید این بوسه به نفرت برسد،شاید عشق

سنگدل! من دوستت دارم، فراموشم نکن
بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین‌تر است

عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است
گاه می‌ماند و نا گاه به هم می‌ریزد

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم

به دنبال کسی
جا مانده از پرواز می گردم
مگر بیدار سازد
غافلی را غافلی دیگر

هرچند که هرگز نرسیدم به وصالت
عمری که حرام تو شد ای عشق حلالت

دانه‌ی سرخ اناریم و نگه داشته‌اند
دلِ چون سنگِ تو را در دلِ چون شیشه‌ی ما

ظاهر آراسته ام در هوس وصل، ولی
من پریشان تر از آنم که تو می پنداری

دل به شادی‌های بی مقدار این عالم مَبَند
زندگی تنها فرازی در نشیبی ساخته است

این زخم خورده را به ترحم نیاز نیست
خیر شما رسیده به ما مرحمت زیاد
.

به لطفِ عشق،
تمرین میکنم یکتاپرستی را !

داوری عادل تر از تاریخ در تاریخ نیست

نور هرگز در شبِ ظلمت نمی گردد هلاک

این چشمه ای که بر سر خود می زند مدام

فواره نیست طاقت سر رفته ی من است

تنگ آب اینقدر هم کوچک نمی آمد به چشم

فکر آزادی نمیکردند ماهی ها اگر....

تو را خدا به زمین هدیه داده، چون باران

که آسمان و زمین را به هم بیامیزی

اکنون تو ز من دل زده ای من ز تو دلتنگ

یک عمر برای تو غزل گفتم و افسوس

شعری که سزاوار تو باشد نسرودم

دست پشیمانی به پیشانی گرفتم

یک ننگ پوشانید ننگ دیگری را!

صخره ام
هر قدر بی مهری کنی
می ایستم

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید

ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

راز این داغ نَه در سجده ی طولانی ماست

بوسه ی اوست که چون مُهر به پیشانی ماست

تو را هوای
به آغوش من رسیدن نیست
و گرنه فاصله ی ما
هنوز یک قدم است...
.

هنوز غصه خود را به خنده پنهان کن!

بخند! گرچه تو با خنده هم غم انگیزی

به غم دچار چنانم که غم دچار من است ..

نمی آید به چشمم هیچکس غیرازتو...این یعنی

به لطف عشق تمرین میکنم یکتا پرستی را....

ما داغدار بوسه ی وصلیم چون دو شمع

ای کاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت

هیچ راهی جز به دام افتادن صیاد نیست

هر کجا پا می گذارم دامنی دل ریخته

گفتی به من نصیحت دیوانگان مکن!!

باشد ، ولی نصیحت دیوانه می کنی!!

در وفاداری ندیدم هیچ کس را مثل تو

ای غم از حال دلم یک لحظه غافل نیستی

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو
از ما به دل مگیر، همین است زندگی

جهان بی عشق
چیزی نیست جز تکرار یک تکرار
اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد اینجاست

سکه ی زندگی دو رو دارد

گاه غمگین و گاه غمگینی

همچو عکس رخ مهتاب که افتاده در آب،

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست،

من با تو به چشم آمدم و هیچ نبودم

خراب تر ز من و بهتر از تو بسیار است
همین بهانه ی آغاز بی وفایی ماست

رازی نهفته در پس حرفی نگفته است
مگذار درددل کنم و دردسر شود...

آنکه یک عمر به شوق تو، در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست:)!

سبزی سجده ی ما را به لبی سرخ فروخت

عقل با عشق کنار آمده، می بینی که...

‏‏عاشقم گر نیستی لطفی بکن نفرت بورز....
بی تفاوت بودنت هر لحظه آبم میکند

همچنان در پاسخ دشنام می گویم سلام!

عاقلان دانند دیگر حاجت تفسیر نیست..!

و اذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما...!

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج
حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

خبرترین خبر روزگار بی‌خبری‌ست
خوشا که مرگ کسی را خبر نخواهد کرد

چاره معشوق اگر عاشق از او دل کند چیست؟

گر چشم دوختم به تماشای این و آن
می خواستم که از تو بیابم ، نشانه ای

عشق
یک سینه و هفتاد و دو سَر می خواهد
بچه بازیست مگر عشق؟!
جگر می خواهد...

با عشق ممکن است...
تمام محال ها...

از مشرقِ نگاهِ تو خورشید می دمد

صبحی که با تو می شود آغاز ،

دیدنیست!

ما داغدارِ بوسه ی وصلیم چون دو شمع
ای کاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت

مثل شب های دگر باز به هم خیره شدند
برکه و ماه ، ولی از سر بی حوصلگی

این چیست

که چون دلهره افتاده به جانم...؟

حال همه خوب است من اما نگرانم...!

چه شوری بهتر از برخورد برق چشم ها باهم
نگاهش را تماشا کن
اگر فهمید حاشا کن

چه غم که خلق به حسن تو عیب می‌گیرند
همیشه زخم زبان خون‌بهای زیبایی‌ست

ای بغض فرو خورده مرا مَرد نگهدار
تا دست خداحافظی اش را بفشارم...

فرقى میان طعنه و تعریف خلق نیست

چون رود بگذر از همه ى سنگ ریزه ها

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

گاهی بهانه ایست که قربانی ات کنند

بی تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست

گَر عشق مَقصد است
خوشا لذّتِ مَسیر ...

خبرداری که شهری روی لبخند تو شاعر شد ؟
چرا اینگونه کافرگونه،بیرحمانه ،میخندی؟

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می‌آیی نیست

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
این‌قدر که خالی شده بعد از تو جهانم

اگر بهشت بهایش تو را نداشتن است

جهنم است بهشتی که نیستی تو در آن

تو آن بُتی که پرستیدنت خطایی نیست

و گر خطاست
مرا از این خطا ابایی نیست

این زخم خورده را به ترحم نیاز نیست
خیر شما رسیده به ما مرحمت زیاد

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

ای عشق، مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم

افسردگی به خسته دلی از زمانه نیست
افسرده آن دلی ست که از هم نفس گرفت

ای گل گمان مبر به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده ای ارزانیت کنند

هنر آن است که عکس تو بیفتد در ماه


ماه در آب که همواره فروریختنی ست

در قنوتم ز خدا عقل طلب می کردم

عشق اما خبر از گوشه ی محراب گرفت

چون صدف، در سینه مروارید پنهان کرده ام

دردل خود مومنم ، در چشم مردم کافرم

زمانه غیر زبان قفس نمی داند

بمان که پَر نزدن حیله ی رهایی ماست

من دلم پیش کسی نیست خیالت راحت ...️

با برف پیری ام سخنی بیش از این نبود

منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی

نسیم از گیسوانت رد شد و باران تو را بوسید

طبیعت سهم خود را از تماشای تو می گیرد

به دنبال کسی جامانده از پرواز می گردم

مگر بیدار سازد غافلی را ، غافلی دیگر

لب بی وفای او کی به تو شهد می چشاند
چه توقعی است آخر ، که تو از طبیب داری....

دکلمه

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست

غربت آن است که یاران بِبَرَندَت از یاد