دوست خوبم
بالاخره یاد می گیری که احساس رو از چرخه زندگی ات خارج کنی و سخت و محکم باشی و در میان سخت ترین ثانیه ها در حالی که عمیقا کم آورده ای و احساساتت و روحت خدشه دار شده است به اطراف نگاه می کنی و می بینی که اشتباه کردی و چقدر کم آوردی و چقدر بی پناهی و به هیچ کس اعتماد نداری و آن وقت است که با خیال راحت، بی خیال خواستن آن هایی می شویم که دوستمون نداشتند و در سخت ترین روزهای زندگی ات تو را ندیدند و حتی صدای فرو پاشی ات را هم نشنیدند...
از یک جایی به بعد بزرگ می شوی آن قدر بزرگ که دیگر بی تفاوتی آدم ها برایت فرقی نمی کند و اجازه میدهی آدم ها بروند و فراموش شوند و حفره های خالی قلبت را با اشک های روان شده پر می کنی...
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
شاید بهشت