ای بهار آرزو !
آتش عشقت ،
گلستان وجودم را به آتش کشید؛
با نوازش دستانت ،
کوه اعتمادم فرو ریخت؛
نسیم محبتت ،
کاخ هستی ام را لرزاند؛
بلورک های دلم را
کیمیای سخنت ،
متجلی کرد؛
گلدان لبم با تلفظ نامت ،
شکوفا شد
و چشمه ی خورشید جمالت ،
شیشه ی دلم را شست،
تا ستاره ی شوق را ،
در برق نگاهت ، به نظاره بنشینم.
با یادت ،
از نردبان خیال اوج می گیرم،
تا از برکه محبت ،
نیلوفر انتظار را ،
پیشکش نمایشگاه خاطراتت کنم
ای چشمه امید،
گلواژه ی آرزو ،
مرغ جانم
تقدیم تو باد......
حجت اله حبیبی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
