متن امید جاودان

کو چراغی،
که باد نتواند خاموشش کند؟!
کو شکوفه‌ای،
که هرگز خزان نبیند؟!
کجاست انسانی،
که سرنوشت نتواند به کام مرگ بفرستند؟!

به هر دردی که آمد بر دلم، جانم توان‌تر شد
به هر زخمی که خوردم، سینه‌ام آسمان‌تر شد
هر آواری که بر دوش دلم افتاد، فهمیدم
که این دنیا برایم لحظه‌ای بی‌ امان تر شد
نشد خم قد من از بار رنج و درد، دیدی که؟
فقط کشتی ویران دلم...