حادثه ی تابناک عشق است، ظهور تو در تاریخ زندگانی من! می چرخد بر گرد جهانم و و همه چیز را، با شورِ دل انگیزی می آراید. مایه ی حیاتی ست، که در بند بند وجودم؛ رسوخ کرده و به آن ها خبرِ جاودانگی می دهد. جهانم از طلوعی خیره...
تو زیباترین تصویری و من صحنه دلخراشم تو وجود همیشه لازم؛من باشم یا نباشم تو عنصر جاودانگی و من آخرین لحظه حیاتم تو پیروز این بازی و من همیشه کیش و ماتم
بهار با قصه های زمرّدین بر لب به گشت و گذار از این زمین به سرزمینِ دگر لاله می افشاند و سپیده ی آواز پَر می کشد به جنگل و صحرا ... اگر که چون بهار جاودانگی ات آرزوست قلبِ مردم باش
آیا به یاد داری که تو همدم من بودی و من همراه تو من مشتاق تو بودم و تو محبوب من سند عشق و اشتیاق ما با گمان جاودانگی امضا شده بود... وای بر من که به هوای کوی تو چشم از جهان فروبستم و در کهکشان خیال انگیز آغوش...
مرا به فراخورِ دنیایت بپذیر پیش از آنکه تنِ رنجورِ خاک مرا در آغوشِ خود گیرد و آفتاب بر من بگرید که به وسعتِ دلتنگی ها، در خود نهان شود و خاموش، تا شب شود... از عشق تا ابدیت فاصله، یک دل است و یک اتفاق که می‌افتد ناگاه میانِ...
فقط زندگی در جهانی را تصور کن که در آن آیینه نباشد. تو درباره ی صورتت خیالبافی می کنی و تصورت این است که صورتت بازتاب آن چیزی است که در درون توست. و بعد وقتی چهل ساله شدی، کسی برای اولین بار آیینه ای در برابرت می گیرد. وحشت...
روزی که این‌چنین به زیبایی آغاز می‌شود از برای آن نیست که در حسرتِ تو بگذرد تو باد و شکوفه و میوه‌ای ، ای همه‌ی فصولِ من ... بر من چنان چون سالی بگذر تا جاودانگی را آغاز کنم ...
من نمی‌خواهم از طریق آثارم به جاودگانی برسم، می‌خواهم با نمردن جاودانه بشوم.
عشق چیزی است که نمی توانی توصیف کنی مانند ظاهر یک گل رز بوی باران یا احساس جاودانگی
