متن خواب ابدی

آرام گرفته بودم
در آغوشِ شب،
در سکوتی مرموز،
که ناله‌های زمین
خواب را از چشمانم ربود.

مه،
چون شبحی بر شانه‌ی کوه خمیده بود،
و نسیم،
حرف‌هایی را که خاک سال‌ها پنهان کرده بود،
در گوشم می‌ریخت.

برگ‌ها
از دردِ ریشه‌ها نجوا می‌کردند،
و رودخانه،
سنگ‌ها را
با لالاییِ...

عشق چون شرابی سرکش در رگ‌هایم دوید، و من، سرمست این رؤیای پژمرده، به خوابی ابدی فرو رفتم.

این انصاف نبود
تو برای همیشه به خواب بروی و من بعد از تو
حتی یک شب هم نتوانم چشم روی هم بگذارم


نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده