متن زیبایی دردناک

چشمِ چشمه، چاشنیِ چرخِ چراغان شد مرا
چون چراغ از چهرهٔ خورشید، پنهان شد مرا

باد با باران به بازی بست بال و بالکم
بر بلورِ بی‌قرارم برقِ طوفان شد مرا

خونِ خاموشِ خراسان خنده زد بر خاکِ خُلد
خارِ خُلق از خویشتن چون خنجرِ جان شد مرا

موجِ مستی...

هزار  کوهِ یخی قد کشید در شعرم
نداشت معجزه ای آفتاب مایلِ من