متن فاطمه ضیاءالدینی

کسی بیاید
مارا دعوت کند
به رفتن !
به رفتن از تمام کسانی که
رفته اند و ما هنوز درون آنها مانده ایم!

با خودم نشسته ام
و داغ داغ چای می نوشم!
دهانی را که دوستت دارم گفت و نبوسیدی،
فقط باید سوزاند.

تنهایی ام
صدای کهنه ی دری چوبی
که سالهاست
باد به بازی اش گرفته
من تو را
چون پروانه ای
که در دشتی آرام گم شده باشد
دوست دارم...