سه شنبه , ۱۳ آذر ۱۴۰۳
اَیی هر شب می ورجأ شب نیشینیکی می سبز ٚ ستارَه نا بیچینیمی جأ دورا نیبه تی مهربانیایلهی غم، تو می داغا نیدینیبرگردان:هر شب می آیی نزد من شب نشینی که ستاره های سبزم را بچینیمهربانی ات از من دور نمی شودالهی غم، تو داغِ مرا نبینی_معصومه ساجدی...
رشتَ وأسی اَدمَ دیل پَر گیره خوشی غمَ کولایا دس پَر گیره چوم وأ کونی وارشَ مئن بابا خان خو شاله هف رنگا هوا سر گیره معصومه ساجدی...
گلبوسه ی تو تمام دارایی عشقمفهوم برازنده ی زیبایی عشقای سنگرِ آغوشِ تو امنیت منبرگرد و بخوان دوباره لالایی عشقمعصومه ساجدی...
وقتی که بهار می گشاید آغوشغنچه به کنار می گشاید آغوشدستم برسد برای هر کودکِ کاراین سینه قطار می گشاید آغوشمعصومه ساجدی...
گونه ی زمین صدای بوسه ی باران، لالا یی استبرای گوشم......
خنده ی بچه ها در سیل غرق شده است، خانه ها بست نشسته اند پای کوچه در گِل،کوله ی پدر پُر از چه کنم،غم دارد قایق سواری می کند......
تصمیم گرفت و بی محابا آمد خورشید به دشت عشق زیبا آمد آورده برای او انار و گل و سیب باران ستاره تا به اینجا آمد...
یک جرعه خورشید مهمانم کن ای صبحمرا زنده گردان جاری کن به یک خوشه بارانبر خوان شعر، مهمانم کنای عشق هدیه کن دامنی از غزل راو با بالهای قلم همسفر کنسحر هدیه آورد نفس های ناب تراو بر جان من تربت پاکلالهو در مشت جنگل نفس های من بگشا به رویم دریاز سحرو یک فنجان شبنمِ تازه دم......
حسرت به دل مانده باد،برای گرفتن دستِ برگها......
