شنبه , ۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
موفقیت تصادفی نیست؛ کار سخت، پشتکار، یادگیری، مطالعه، فداکاری، و مهمتر از همه، عشق به چیزی است که انجام می دهید یا یاد می گیرید تا انجام دهید....
من اطمینان دارم که اخرش خوب است ؛قرار است سفیدی از دل ظلمت ها پدیدار شود، و روزی در نهایت سر خوشی به حال این روز هایمان بخندیم. حال این روز هایمان خوب نیست ؛اما چه می شود کرد . دنیاست دیگر ، گاهی عشقش می کشد یک جا بنشیند ، دست هایش را بر زیر چانه بزند، و تمامی ساز های ناکوکش را همانجا بنوازد . بیخیال، باز هم می گوییم: چون می گذرد غمی نیست ؛ ما که عادت داریم و به همین عادت هاست که در دل این طوفان باز هم زنده ایم. نمی توان جلوی ساز ها...
پنالتی، روشی بزدلانه برای گل زدن است....
من فکر نمی کنم که تاجر خیلی خوبی باشم. من بیش از حد با قلبم عمل می کنم....
ورزش چیزی است که برای جوانان بسیار الهام بخش است....
من همیشه فکر می کنم که اگر بازیکن فوتبال نبودم، حتما بازیگر می شدم....
وقتی جوان هستید، کارهای احمقانه زیادی انجام می دهید....
هزاران هزار پله را طی کنیتا خودِ آسمانباز هم سودی ندارد !هر چیزی به وقتش سراغت می آید!یک شب،ستاره ای از دور دست هااسیرِ دست های پرُ مهرت خواهد شد......
برزیل فوتبال را می خورد، می خوابد و می نوشد. برزیل، فوتبال را زندگی می کند....
هرچه پیروزی دشوارتر باشد، شادی برد هم بیشتر است....
زدن ضربۀ قیچی برگردان آسان نیست. من 1283 گل زدم، و تنها دو یا سه تا قیچی برگردان بودند....
دردهایت را دورت نچین که دیوار شوند،زیر پایت بچین که پله شوند....
پله نمی میرد. پله هرگز نخواهد مرد. پله برای ابد ادامه خواهد داشت....
هر جا بروی، سه نماد وجود دارد که همه می شناسند: عیسی مسیح، پله و کوکاکولا....
درداتو دورت نچین که دیوار بشن، زیر پات بچین تا پله بشن!...
من همانی‌ام که هزار بار هم اگر زمین بخورد، دستان کسی را برای بلند شدن نمی‌گیرد،دست به زانوی خودش می‌گیرد و بلند میشودمن همانی‌ام که برای اشک ریختن، دیوار را به شانه‌ی آدم ترجیح می‌دهد،همان که خودش، خودش را آرام می‌کند و خودش تیکه‌گاه و دلگرمی خودش می‌شود.همانی که عادت کرده قوی باشد حتی وقتی تمام پیکرش از ضربه‌های مسیرهای سخت زخمیستهمانی که می‌خندد، حتی وقتی دلیلی برای خندیدن نیست، حتی وقتی حنجره‌اش از بغض‌های پنهانی، درد می‌کند...من ه...
کمی پیش از من از پله ها بالا رفته بودو جای پای رنگ رنگش روی پله ها مانده بود...پاییز را می گویم......
