همینم اثیری در امتداد جاده در شمارش قدم های زده نشده و حوصله چهار چرخ سر رفته که کلافه ملق می زند دره عمیق و متروک را دنده معکوس قشاع گریزان از بند هوس در تماشای آخر دو کوه گریخته از دره پاره می کند رشته خاطرات را مریم جوڪار...
در انتظاری عبس پنجره شکسته فریاد زخم خورده را در هیچ امید قورت می دهد و صدای اووو اوووی باد کر می کند درزها را و چهارچوبی پر غبار در نگاهی پر درد تن هایی خرده شیشه ها را در تن ها تماشگر است. مریم جوکار دلآرام
یادش بخیر پارسال همین موقع صدای خنده هامان بلند بود اما حالا من ماندم و قاب عکسی با روبان مشکی🖤
عاشق کسی نشوید که در حال حاضر از شکست عشقی رنج می‌برد؛ او زخمی است و از شما به عنوان چسب زخم استفاده خواهد کرد!
